Lieve allemaal,

Na 4,5 maand reizen door Afrika vliegen we over twee dagen naar huis, zondag vertrekken we en 27 uur later komen we op maandag om 15.00 uur aan in Nederland. Twee keer een overstap, op Johannesburg en op Abu Dhabi en heel veel uren die we op het vliegveld door moeten brengen. Vanmiddag dachten we nog dat de vlucht zondag niet door zou kunnen gaan vanwege gedoe met het visum. Het visum wat voor Mozambique wordt afgegeven is een maand lang geldig. Wij zijn een kleine vijf weken in Mozambique dus we zouden in de hoofdstad verlenging aan moeten vragen voor een paar dagen. Eerst getwijfeld om geen verlenging aan te vragen en te betalen als we gepakt zouden worden maar aangezien het in Mozambique niet heel prettig samenwerken is met de autoriteiten omdat het meer een machtsspel is hebben we gekozen om toch maar netjes verlenging aan te vragen. En zoals het in Malawi ging met het aanvragen van het visum, zo gaat dat hier met het verlengen van het visum aangezien dat de hele Afrikaanse mentaliteit is. We kwamen op dinsdag aan in de hoofdstad en zijn gelijk bij de immigratiedienst gaan vragen wat we nodig hebben voor de aanvraag. Het duurde vervolgens twee dagen om de papieren bij elkaar te krijgen omdat ook het hostel iets moest afgeven. Vorige week vrijdag zijn we terug naar de immigratiedienst gegaan om de aanvraag in te leveren, de laatste dag dat het zou kunnen omdat het nog een week zou duren voordat we de paspoorten weer terug zouden hebben. De dame van de immigratie kon geen Engels dus seinde ze dat we moesten gaan zitten en vervolgens gaat ze verder voor zich uit zitten staren. Dat zitten en wachten kan uren duren zonder dat er iets gebeurd dus op eigen initiatief zijn we blijven vragen en mensen erbij gaan halen. Uiteindelijk vertelde iemand ons dat er nog meer papieren bijgevoegd moesten worden, wat ze die dinsdag ervoor niet had verteld. Dus het kostte ons nog de hele ochtend om dat te regelen voor we de aanvraag in konden dienen. Daarna een week wachten en vanmorgen konden we de paspoorten op gaan halen. Natuurlijk waren ze nog niet klaar en werd er gezegd dat we maandag terug moesten komen. Aangezien zondag onze vlucht gaat en het weekend de immigratie dicht is, is dat geen optie. De stempel stond er nog niet in en alleen de directeur, die op dat moment niet aanwezig is, mag die stempel zetten en die kon ook zeker niet gebeld worden. Er werd weer gezegd dat we mochten gaan zitten wachten want misschien zou de directeur vandaag nog langs komen. De ambassade gebeld voor advies maar die vertelden ons heel makkelijk "you have to deal with them" en konden ons verder niet helpen. We zijn niet gaan zitten omdat er dan niks gebeurd maar we hebben vier man met ons probleem laten bemoeien en de stempel is persoonlijk door een van hen opgehaald bij de directeur. Om 2 uur vanmiddag hadden we paspoorten terug met stempel dus voor ons nu geen smoesjes meer om langer in Afrika te blijven, we kunnen zondag gewoon met het vliegtuig mee.

Mijn blog is lang, maar in vijf weken reizen gebeurt er ook heel veel. We zijn eerst met de trein door het noorden gereden en daarna met busjes naar het zuiden. Ik had totaal geen idee wat ik van Mozambique kon verwachten. Andere backpackers vertelden ons dat er veel stranden zijn maar het reizen niet makkelijk is. Het reisadvies van de overheid is alleen maar negatief. Maar Mozambique is ook echt weer zo leuk!

Mozambique is niet het typische Afrika zoals we dat nu hebben gezien. Iedereen spreekt hier Portugees wat al een beetje Europees aandoet en daarbij zijn er veel westerse dingen zoals het eten, grote auto's, supermarkten, westerse zit wc's. Ze hebben alleen nog markten en verder is er niet veel op straat te koop. Ze hebben hier veel seafood, matapa (rijst met cashewnoten en zeewier) en cashewnoten worden in het land verbouwd dus je kan voor goedkoop een hele grote zak kopen. We hebben op veel mooie plekjes aan het strand gezeten, heel vaak in gezellige backpackers hostels en veel andere backpackers leren kennen. We hebben eigenlijk bijna alle dagen in Mozambique gekampeerd en overal een eigen keuken bij gehad dus hebben we zelf kunnen koken. De mensen hier zijn lief en behulpzaam maar ook ontzettend pittig. Ze houden hun mening niet voor zich maar die schreeuwen ze er uit. Ik houd wel van die stijl. Mozambique is wel echt heel duur, het slapen, het eten, boodschappen, het reizen zelf.

Om Mozambique in te komen moesten we via de Nayuhi border vanaf Malawi. We stonden om 6 uur 's ochtends langs de weg en hebben eerst twee busjes gepakt en daarna hebben we een pick-up moeten regelen die ons nog twee uur over een hobbelige zandweg heeft gereden om bij de border te komen. Bij de borderpost stonden mannen om een exit stempel te geven en met een beetje flirten hadden we ook zijn e-mail adres en een motorbike die hij had geregeld voor ons. We zijn met drie personen, 2 backpacks en twee tassen op een motorbike gestapt op weg naar Mekanjera, klein dorp van waaruit we weer een busje konden pakken. Na 10 meter op de brommer stopte we al voor een paspoort controle. We hebben hard moeten lachen want deze bestond uit een slagboom en een hutje van stro in nergens land. De vier mannen die er in zaten, zaten ook weer te flirten, maargoed ik wil die stempels dus ik lach maar op mijn allerliefst terug. Weer op de scooter gestapt naar de derde stop en daar kregen we een stempel om Mozambique binnen te komen maar daar moesten we wel zwart geld voor betalen. Wat heel opvallend is, is dat ze tot aan de grenspost van Malawi goed Engels spreken maar zodra we daar overheen liepen was het alleen nog maar Portugees. Ze kunnen echt geen woord Engels. We hadden in het laatste hostel in Malawi wel een Portugees-Nederlands vertaal boekje gevonden en daar zijn we echt blij mee want ik weet echt niet hoe we ons anders hadden moeten redden. Achterop de scooter nog een uur doorgereden en in Mekanjera afgestapt. Daar gewacht op een minibus om in te stappen. Er zaten heel wat figuren in de bus en het maakte die drie uur in de bus onvergetelijk, dronken mannen, schreeuwend pubermeisje en een jongen die ons probeerde te versieren. We zijn in Cuamba aangekomen en omdat alles al vol zat hebben we onze eerste nacht in een hotelkamer geslapen samen in een mini bed, een deur die via het raam geopend moest worden, een wc die steeds op zijn slot viel en er weer iemand voor gehaald moest worden om hem te openen en een kamer vol spinnen.

De dag daarna hebben we de trein gepakt van Cuamba naar Nampula. Nadat we een paar keer een trein hebben nagedaan, we konden nog steeds geen Portugees, en verschillende kanten op waren gestuurd heeft iemand ons het ticketstation laten zien en we waren net op tijd om in te stappen. Het is heel leuk om met de trein door Afrika te rijden, totaal anders dan de NS. Hij gaat heel erg langzaam en stopt bij alle tussengelegen dorpen en er worden echt grote inkopen gedaan. Bij de stops hangt iedereen uit de ramen of rent naar buiten en komt terug rennen zodra de trein begint te rijden en ze er in moeten springen.

Nampula is een stad die met daglicht heel leuk is. Met donker kan je de straat niet op en moesten we zelfs begeleid worden door onze bewaker toen we even wat wilden eten.
Liftend zijn we een weekendje vanaf Nampula mee geweest naar Ilha de Moçambique. Die week was er een soort festival waardoor het heel druk was op het eiland. Het eiland is klein, mooi en heel gezellig. We hebben op het dakterras wijntjes gedronken, gezwommen en gesnorkeld, met een groep Portugezen gegeten en tot het licht werd gedanst in een club.

Na Nampula zouden we lange reisdagen gaan maken maar de eerste dag konden we al gelijke niet verder. Sanne laat vaak spullen liggen maar nu was ze haar paspoort vergeten. Na een paar telefoontjes is er geregeld dat de bus de volgende dag het pakketje mee zou nemen, natuurlijk moesten we weer veel geld neerleggen. Het is geen TNT post dus je kan alleen maar duimen dat het goed aankomt maar gelukkig was die meegebracht.

We zijn na Quilimane naar Chimoio gereisd. Door de overheid wordt dit gebied afgeraden om te reizen maar omdat er maar een weg naar het zuiden is moesten we hier wel doorheen. Het was een rit van wel 12 uur, en dat het geen fijn gebied was hebben we gemerkt. Overal waren legermannen, politiemannen of andere mannen met geweren, stokken en andere wapens te zien. We zijn een stuk of 8x aangehouden en dan kwam er een van de mannen de bus in en begon willekeurig mensen aan te wijzen die zich moesten legitimeren. Ik zat in de bus naast een jongen die er uit zag als een bad boy en het was steeds zo dat, of hij werd aangewezen, of san en ik. De mannen konden alleen portugees en wij moesten ons paspoort afgeven. Vrouwen seinde ons in de bus dat we beter niet uit konden stappen maar nadat ze vijf minuten in ons paspoort hadden gekeken werden we geseind dat we uit de bus moesten stappen. Dus toch maar uit gestapt want daar heb je niet zoveel tegenin te brengen. We stonden daar, omsingeld door vier mannen in volledige uitrusting en met enorme geweren in twee woorden Portugees en wijzend op de stempels geprobeerd uit te leggen dat ons visum er in staat want ze begrepen de stempel niet. Ik weet niet wat de reden was maar ineens na een paar minuten gaven ze de paspoorten terug en konden we met de bus verder. De 4 controles die daarna nog kwamen zat ik met samengeknepen billen. Einde van de rit ging ook nog de bus stuk vlak voordat we in Chimoio waren waardoor we door een ander busje opgehaald moesten worden.

Vanaf daar zijn we vijf strandjes afgereisd, Vilankulo's, Tofo, Zavora, Beline en Xai-Xai. In Vilankulo zijn we met de boot naar de Bazaruto Archipelago gevaren, eilanden met hele grote zandbergen en duinen en op open zee, boven een koraalrif, hebben we gesnorkeld. In Tofo hebben we een Open sea safari gedaan. Ik dacht dat we ontspannen gingen snorkelen maar dat was het dus niet. Op een soort enorme opblaasboot moest je je vastzetten met je armen en benen zodat je er niet af zou vallen en heel snel en zigzaggend gingen we de zee door op zoek naar de Manta Ray. Zodra die gespot werd ging je direct het water in om er achter aan te snorkelen. Het was wel zo bijzonder om er omheen te zwemmen, ze zijn echt heel groot. Ik kwam natuurlijk die boot niet meer terug in, maar er was een sterke man aan boord die elke keer alweer klaar stond om mij uit het water te trekken en vervolgens gooide die mij de boot in.
In Zavora Beach hebben we een heel leuk stel 12 gepensioneerde vissersmannen uit Zuid-Afrika leren kennen. Een van de mannen heeft een zomerhuisje aan zee. Het begon met het aanbieden van verse vis wat ze zelf hadden gevangen. Dit hadden we eerst afgeslagen maar 's avonds kregen we opnieuw het aanbod en dit keer wilde we het toch wel. Ze kwamen ons voor drie dagen vis en ingrediënten brengen om het klaar te maken met een goede fles wijn. Nadat we verhalen hadden gewisseld wilde ze ons de volgende ochtend op komen halen voor een ontbijt met alle mannen en daarna konden we een stuk met ze meeliften. Ze waren zo lief voor ons.

Vanaf de laatste anderhalve week zijn we in de hoofdstad, Maputo. Andere reizigers en locals hadden al veel verteld over deze stad, maar alleen maar negatieve verhalen over hoe gevaarlijk de stad is en je er alleen heen moet gaan als het echt nodig is. Ik was toch wel een beetje zenuwachtig geworden maar juist in deze stad vinden wij het echt super leuk. Een tas kan je beter de straat niet mee op nemen en zodra het schemert kan je alleen nog met de taxi de straat op maar het is ook heel leuk en heeft hele leuke plekjes om heen te gaan. Veel leuke plekjes voor een goed glas wijn, markten, art Centre, een vismarkt waar je je vers gekochte vis klaar kan laten maken, het lekkerste bakkertje en bij een teler hebben we van onze stoffen kleding laten maken. Het is leuk om voor een wat langere tijd in een stad te blijven omdat je de leuke plekjes ontdekt en je mensen leert kennen. We slapen in een backpackershostel met andere backpackers waar we een heel leuk groepje hadden en samen op stap gingen. Het één na laatste weekend zijn we naar een tweedaags festival gegaan. Het was zo fantastisch om in Afrika, met Afrikaanse muziek en Afrikanen om ons heen te dansen. We zijn ook drie dagen vanaf Maputo naar een eiland gegaan, Inhaca Islands. De oversteek daarheen was met een ferry en de heenweg was de zee te wild voor een pontje en ik dacht echt even dat we zouden moeten zwemmen. Op het eiland hebben we nog even in de zon kunnen liggen. De terugweg was een stuk rustiger.

Morgen is al de laatste dag. Stiekem had ik nog veel langer willen blijven en hier zijn alweer nieuwe dromen ontstaan om verder te reizen. Deze reis was zo mooi en heeft ons zoveel nieuwe ervaringen en mooie momenten gegeven! Als reisstel is het Jut en Jul op reis in Afrika. We zijn al opvallend omdat we wit zijn maar ook omdat we groot en klein zijn. We maken het plaatje compleet als we dezelfde outfit aan hebben, zoals alle echte reizigers horen te hebben. Onze eigenschappen vullen elkaar aan. Bij San is alles zoek, bij mij is alles geordend. Als ik iets niet versta, verstaat San het wel en andersom. Met eten kunnen we vaak een bord delen, omdat we precies de andere helft het lekkerste vinden. Onze angsten zijn totaal verschillend waardoor de ander het weer kan relativeren. We denken hetzelfde over dingen, vinden hetzelfde leuk en inmiddels praten we ook in koor. Het klinkt een beetje klef, maar je zit dan ook 4,5 maand iedere seconde bij elkaar. We vinden het leuk om uitdagingen uit te zoeken en en zijn allebei eigenwijs en dat heeft ons naar de mooiste plekken gebracht.

Veel liefs!